kerstkaarten gemaakt, Grommel

Ik heb maandag en dinsdag samen met mijn moeder zitten borduren, patroon van Ann. Thuis en ook in het dierenziekenhuis. Later deze week heb ik de kaarten ermee gemaakt, met knipvellen van Feao. Ik vind ze zoo lief geworden. En het is een fijne afleiding voor me.

Grommel gaat erg slecht met ademen en eten. We laten hem nu maar zoveel mogelijk met rust. Hij ligt veel op bed. Gisteravond kwam ie beneden en wilde ie toch nog even bij me op schoot liggen. Ik heb het er erg moeilijk mee..........

purse voor een verjaardag

Van de week heb ik ff gespeeld met de coluzzle mal van de purse. Hij is niet helemaal 100% naar mijn zin, qua kleur enzo, maar mijn gedachten waren ook iets te veel bij Grommel.

Vanmiddag ga ik op verjaarsvisite bij mijn scrapmaatje, en voor haar heb ik er een mini-envelopje ingemaakt, met geld erin. Dan kan ze lekker scrapspulletjes naar eigen smaak kopen, of miss geld bij elkaar leggen voor iets groters.

Zielig Grommeltje

Deze foto heb ik woensdag van ons tweetjes gemaakt. Mijn lieve Grommelpotje.

Helaas werd ie gister toch slechter met ademen, af en toe hou ik echt mijn hart vast. En vanochtend was het zoooo slecht. En hij kon niet eten, hij stond wel bij het bakje, en wilde echt wel eten. Ik had er een beetje zacht voer ingedaan en ik hield de andere katten apart. Maar Grommel ging met zijn koppie ernaar toe en keek er naar, echt met zo'n blik in zijn ogen, alsof ie zeggen wilde, ik wil wel maar ik kan echt niet. Ik vrees nu echt met heel mijn hart. En we moeten nu nog wachten tot de uitslag, en ondertussen kan ik niets voor hem doen.......snik

40+

Ik heb gister het lootje afgemaakt waar ik al een tijd mee bezig was.......dat zeg ik verkeerd.....die al een tijd klaar lag om afgemaakt te worden. Alleen de titel en de tekst moest er nog op.

Ik heb het lootje gemaakt, naar aanleiding van een quote die iemand op het scrapforum van Dolls bij zijn onderschrift had staan. De quote luidt als volgt: age is a matter of the mind, if you dont mind, it doesn't matter!

Ik word al jaren best geplaagd, dat ik zo grijs word, maar ik ben zo'n beetje een van de weinigen die daar dus echt niets van heeft. Die goeie ouwe schooltijd......nou ik vond het niet allemaal zo leuk, ik vond het na school toch echt leuker. Leven is echt niet zo slecht, naarmate je ouder wordt, vind ik zelf. Ik ben dit jaar 41 geworden, en die quote spookte door mijn hoofd....daar moet ik toch eens een lootje bij maken.

Ik heb 3 foto's gezocht, van mij op 40-jarige leeftijd, waar ik redelijk goed opsta, in ieder geval lachend, vrolijk. Ik heb wel gesmokkeld, 1 foto is van mijn 41e verjaardag, maar dat komt ook door gebrek aan goede foto's....lees...waar ik leuk opsta....

De titel (linksboven) luidt: 40+. En de journaling (op de randen boven en onder de foto's): het komt met rimpels, grijs haar en meer ellende.....maar.....rimpels zijn van het lachen, grijze haren kun je verfen.....kortom....het leven begint bij 40!!

De quote staat rechtsonder.

16 jaar

16 jaar man en vrouw

16 jaar lovers

16 jaar maatjes - soulmates

16 jaar vriendjes

16 jaar lief en leed

16 jaar.......... teveel om hier zo op te noemen

16 Jaar geleden ging mijn droom in vervulling. Toen mocht ik in een prachtige witte jurk (nog steeds de mooiste jurk die er ook maar bestaat) naast mijn grote liefde staan, en gaven we elkaar het ja-woord.

16 Jaar die eigenlijk heel snel gegaan zijn, waarin zoveel gebeurd is.

16 Jaar waarin we nog veel meer naar elkaar toe gegroeid zijn (ik wist niet dat dat nog kon, maar het kon).

En vandaag is weer het begin.......van de volgende 16 jaar.........

herfstkaart

Ik had vorige week een kaart gemaakt, en vandaag is ie op de post gegaan voor mijn scrapmaatje, die is morgen jarig.

Ik heb hem ook bij een aantal clubs geplaatst, om mee te doen met de wedstrijden. Ben erg benieuwd hoe iedereen hem vindt.

Grommel gaat goed vandaag

Grommel accepteert het medicijn dat we hebben meegekregen vrij goed. Ik moet het met een spuitje in zijn bekkie spuiten, en dat is veel beter dan een pil of neusdruppels. Hij heeft al een heel arsenaal aan medicijnen gehad, allemaal niet plezierig.

Hij is vandaag vrij goed. Kwam bij ons vanochtend in bed voor een aai en een knuf, protesteerde zelfs met een grommeltje als we stopten met aaien. En hij heeft vandaag veel bij ons gelegen, zelfs een paar keer lekker bij me op schoot, toen ik languit op de bank lag. Hij heeft goed gegeten en gedronken.

Af en toe houdt ie zijn koppie scheef voor adem (solly, de foto is niet zo scherp, als ie had moeten zijn).

Al met al lijkt dit medicijn goed aan te slaan, hij is heel rustig en ademt redelijk.

helaas, geen goed nieuws

Heel erg kort, want het huilen staat me nader dan het lachen.
Grommel heeft vandaag een CT-scan ondergaan, en ze hebben een rhinoscopie gedaan.
En Grommeltje heeft kanker. Ze hebben een biopt genomen om te kijken, er bestaat een kleine kans dat het behandelbaar is. We moesten meteen de keuze maken, of we in dat geval ook daadwerkelijk willen behandelen (chemo etc), ivm de medicijnen die hij nu mee zou krijgen. We hebben gekozen voor behandelen, en ik heb een medicijn mee, dat niet nadelig is voor een eventuele latere behandeling. We moeten 7-10 dagen wachten voor de uitslag. Dus hopen we nu op een (relatief) goede uitslag......

morgen nog een keer naar Utrecht

Vanochtend loeivroeg uit bed, douchen, aan kleden en de hele riedel, en toen kwamen pap en mam al voorrijden. Grommel snel nog even op de bak gezet, en jawel, grote plas gedaan.
Snel zijn bandje om en in de kattenmand gedaan. Brokjes neergezet voor de overige poezen en wegwezen.
Plassen had Grommel dan wel thuis gedaan, poepen niet, dus dat gebeurde prompt in de auto, toen ie op schoot zat. Gelukkig had zijn wijze (ahem) vrouwtje het in de gaten, en die had al keukenrol op schoot gelegd, en had een plastic zakje mee, dus geen probleem, en meteen opgeruimd.
We hadden al een routebeschrijving en in combinatie met Carmen (navigatie met vrouwenstem hihi) kan het helemaal niet meer missen, we zijn er gigavroeg, maar tenminste zonder file.
Inschrijven en dan wachten.....wachten....wachten (we waren dus GIGAvroeg).
Eindelijk worden we opgehaald, en een co-assistente onderzoekt Grommel. Ze is heel lief voor hem, maar ja, klopt hem overal, steekt een thermometer in zijn gatje, spert zijn bekkie wijd open, Grommel vindt het niks, maar laat het wel gelaten over zich heen komen. Zo kennen we hem echt niet, weer een teken van zijn niet lekker voelen. Ze overlegt met de specialist, en die komt erbij. Het voorstel is om een CT-scan te doen, en een echoscopie (dacht ik). Voor beide moet Grommel onder narcose zijn, en de CT-scan zou wel vandaag kunnen, maar het andere onderzoek niet. Dus is zijn voorstel om morgen beide onderzoeken achter elkaar te doen, dan hoeft Grommeltje maar 1x onder narcose. We mogen kiezen, of dat we Grommel daar laten of meenemen, maar het is nog tamelijk vroeg, en ik neem hem dan liever mee naar huis. We moeten om files te vermijden en op tijd te zijn, hoe dan ook vroeg weg morgen, dus dat maakt niet zoveel tijd uit, en ik heb hem liever thuis bij me. Mijn ouders willen ons graag helpen, door hier nog een nacht te blijven logeren, en dan morgen weer mee te gaan. Wat een superouders, zo vanzelfsprekend, zo lief!!!!
Thuisgekomen, eerst lekker koffie, en dan het brood met kaas dat we meehadden, lekker in de koekepan gemikt, als lunch.
Mijn vader ontpopt zich weer eens als een echte fietsenmaker (koopt en legt nieuwe band om), terwijl ik even met mijn moeder ga sjoppen in de winkelstraat achter ons (leuke mini-scrapboeken gekocht voor een prikkie).
We hebben een gezellige middag en we halen lekker chinees voor avondeten, mjammie.
Mijn ouders gaan vroeg weg, nog even langs mijn oma, en dan moeten we allemaal weer vroeg naar bed, want morgen is het weer vroeg dag.

Gaat niet goed met Grommel

Het gaat niet goed met Grommeltje. Vanochtend kwam ie ons wel wekken, en wilde hij geaaid worden. Maar al snel ging het ademen steeds moeilijker, hij snurkt weer af en toe. Wil niet eten of drinken. Komt niet bij ons zitten. Ik ben blij dat we morgen al naar Utrecht kunnen.
En nu maar hopen en duimen.

Spoelen heeft geholpen!!!!

Vrijdagochtend worden we gewekt door Grommeltje die bij ons komt liggen. We aaien hem zachtjes. Hij snurkt niet, en er komt ook geen viezigheid uit zijn neus.
In de loop van de dag merken we duidelijk dat ie meer adem heeft. Hij snurkt niet meer, en gaat zelfs eten en drinken. Hij is rustiger, het gaat nu echt wel goed met hem, naar omstandigheden dan natuurlijk.
Ik probeer zijn pil te geven in een stukje worst, maar om de pil te verstoppen moet ik een te groot stukje worst gebruiken, te groot voor Grommel. Hij heeft maar aan 1 kant tanden, en krijgt het niet goed in zijn bek. Ik geef hem dan maar alleen de pil, en in een soort verdwazing zie ik de pil wel naar binnen gaan, en niet naar buiten. Ik zoek maar vind geen pil. Dat betekent dat ie kennelijk toch de pil doorgeslikt heeft. Ik geef hem daarna de worst, maar die vertrouwt ie niet meer. Later op de dag geef ik hem de neusdruppels en die gaan er zowaar ook makkelijker in. Hij ademt echt beter en raakt daardoor lang niet zo snel in paniek.
Al met al komt ie de dag goed door, hij eet zelfs redelijk en ligt vrij rustig. Je hoort hem wel zwaar ademen, maar veel minder erg allemaal dan donderdag.

De dierenarts probeert intussen de hele dag te bellen met Utrecht om de afspraak te vervroegen. Grommel ademt zo slecht, en daardoor eet en drinkt hij veel te weinig. Medicijnen gaan er slecht in. Kortom redt hij het wel tot 4 oktober? Eind van de middag krijg ik goed nieuws, de afspraak is verzet, er heeft iemand afgebeld, en wel aanstaande maandag om 8.15 uur. Nu nog kijken of hubby kan autorijden, anders moeten we hulptroepen inschakelen.

Zaterdagochtend worden we ook door Grommel gewekt, door een grommelende Grommel.....dat is een tijd geleden, dat we hem hebben horen grommelen. Hij spint, wil geaaid worden....helemaal goed dus. Ook vandaag komt ie goed door. Hij gaat wel af en toe met zijn koppie beetje scheef, en je hoort hem ook wel ademen, het is niet over ofzo. Maar dat vervelende snurken, waar zijn vrouwtje zo ongerust van word, doet ie niet.
Zijn pilletje verstop ik in een hoopje pate, en dat gaat prima, hij trapt erin, en smikkelt het met pil en al lekker op. Later gaan de neusdruppels wel iets moeilijker, maar zonder drama.

Hubby kan echt niet autorijden, hij kan niets goed vastpakken, en durft het risico niet te nemen. Mijn ouders hebben aangeboden dat ze met ons naar Utrecht zouden gaan als wij niet kunnen rijden. Ze komen hiervoor speciaal voor Grommel vanuit Drente naar ons rijden, heen en terug naar Utrecht en natuurlijk weer de hele rit naar huis terug. In totaal meer dan 500 km, helemaal toppie, dankjewel lieve paps en mams.

Het spoelen van de neus wat de dierenarts donderdag heeft gedaan heeft hartstikke goed resultaat, en we hopen nu dat dat nog een paar dagen blijft.
En duimen dat in Utrecht niet onze grootste angst waarheid wordt........ (als iedereen die dit leest alsjeblieft mee wil duimen.......)

yeah, eindelijk gips eraf

Vanochtend mocht het gips eraf. We zijn redelijk snel aan de beurt. Het gips gaat eraf, en de chirurg kijkt naar de hand. Hij vindt dat het er goed uitziet, de duim kan best al redelijk bewegen, en het deed op een bepaalde plek toen zo'n pijn; als hij er nu op drukt, is het nog gevoelig, maar doet het niet meer zo'n pijn. Hij hoeft gelukkig geen fysio, hij mag zelf thuis oefenen. We gaan best opgelucht naar huis.
Thuis blijkt dat bepaalde dingen wel erg zeer doen. Makkelijk opstaan door op de hand te leunen, doet wel erg zeer. Dat betekent dat ie toch bij een aantal dingen wel degelijk nog steeds mijn hulp nodig heeft.
We vrezen nu toch een beetje, dat het echt nog wel iets langer gaat duren, voor ie weer helemaal de oude is.
Maar goed, voor nu telt: het gewicht is eraf (voor hem telde het gips eigenlijk als dagelijks gewichtheffen), het begin is er nu....

slecht nieuws

Ik heb donderdagmiddag Grommeltje weer naar de dierenarts gebracht. Hij is zoooo zielig, mijn hartje huilt voor hem. Als ik hem kom ophalen, zit ie onder de snot en bloed enzo. Arm beest. Er is heel veel troep uit zijn neus gekomen, dat is dus op zich wel goed voor nu.
Ik sta te praten met de dierenarts en hij besluit om de dierenkliniek in Utrecht te bellen om te proberen of ie onze afspraak kan vervroegen, miss is er iets afgezegd, en is er dus een gaatje.
Ze zijn net dicht, sjips. Hij gaat het vrijdag proberen.
En de dierenarts zegt tegen me dat ik nu toch wel rekening moet gaan houden, dat het een tumor zou kunnen zijn. De medicijnen slaan echt niet genoeg aan, als het een gewone ontsteking zou zijn, zou hij allang aan de beterende hand moeten zijn. Het kan ook iets anders zijn, maar de mogelijkheid van een tumor is er.
Ik loop met Grommel naar huis, terwijl de tranen beginnen te komen. Ik wil Grommeltje niet kwijt, hij is zo lief, mijn poezekind met zijn berevachie.
Grommel is ook helemaal van slag, die is onder narcose geweest, en dan word je wakker, onder de smurrie, en ook nog moeilijk ademend. En tot overmaat van ramp komt het vrouwtje om er nog een halve pil in te mikken, en dan ook nog neusdruppels. En hij voelde zich al zo ****.
De rest van de avond blijft Grommel boven, een spoor van snot en bloed achterlatend.......

Arme Grommel

Gistermiddag moest ik weer met Grommeltje naar de dierenarts. Thuis pakte ik Grommel op, deed hem zijn halsbandje om, gaf hem ff aan hubby, zodat ik mijn jas aan kon trekken, en hup, zodra ik hem boven hubby zijn schoot had, plaste Grommel. Meteen Grommel op de grond gezet, naar boven gesjeesd voor een droge broek voor hubby, en toen moest ik echt meteen gaan lopen. Onderweg ging Grommel ineens helemaal over mijn schouder heen, hij stond eigenlijk in het rugzakje. Bij de dierenarts aangekomen, moest ik toch vrij lang wachten, en tot overmaat van ramp hadden ze mij op 13.45 uur gezet, naast een andere afspraak op dezelfde tijd. Toen de dierenarts volgende riep, riep de assistente de naam van de andere afspraak, en die stoof meteen naar binnen. Terwijl ik de dierenarts mijn naam hoorde noemen, grrrrrrrrrrr. Die andere had een hondje waar de nagels van geknipt moesten worden, das natuurlijk heeel erg belangrijk dat je dan niet een kat in hevige ademnood even voor kan laten gaan. Ik was ook nog een keer ruim een kwartier eerder aanwezig in de wachtkamer dan die hond. En toen we zaten te wachten, zaten alle mensen steeds naar Grommel te kijken (en vooral te luisteren) en vonden ze hem zo superzielig. Maar ja, je nagels zullen maar haast hebben........
In de wachtkamer had ik Grommel op de grond gezet, omdat hij dan iets rustiger kan ademhalen, dan wanneer ie op schoot zat. Gaat ie toch zitten poepen daar op de grond....
De dierenarts heeft weer naar alles gekeken, een hoop snot uit zijn neus gehaald, hij heeft een injectie gehad, een hele hoop neusdruppels. Ik krijg pillen mee, beetje hevige dosis, in de hoop dat dat helpt. En ik moet morgenmiddag met Grommel terugkomen, dan gaat de arts zijn neus spoelen.
Als ik Grommel terug wil doen in het rugzakje, blijkt dat ie onderweg daarin al gepoept had (gelukkig voor mij droog en krummelig, niet zo goed voor de kat natuurlijk, zo hoort het niet te zijn). Dus rugzakje leeggeschud, kat erin, en naar huis.
Thuisgekomen duikt ie meteen naar boven, en daar zit ie nog heel lang te snurken naar adem.
Ik heb hem 's avonds een half pilletje gegeven, Grommel wil geen pillen meer, sjips, het gaat steeds moeilijker.
Vanochtend werden hubby en ik gewekt door Grommel. Hij kwam op bed, aaitjes halen, bij ons liggen, spinnen........yeah, Grommeltje is weer even terug.....
Vandaag is Grommeltje vrij goed. Hij heeft wel moeite met ademhalen, maar veeeeel minder, hij snurkt de hele dag eigenlijk niet.
Tot ik hem zijn pilletje geef vanavond. Hij wil echt niet meer, ik moet bijna geweld gebruiken en Grommel protesteert hevig. Hij begint te niezen, en sjips, ik zie een beetje bloed als ik een doekje langs zijn neus haal. Ik laat hem verder maar alleen boven liggen.
Gelukkig morgen naar de dierenarts, misschien helpt het spoelen wel, zodat ie nog beter kan ademen.

niet affalluh en een lekkerrrr recept

Ik ben de laatste 2 weken niet meer zo hevig bezig geweest met het affalluh. Ik weet het, dom dom dom, maar mijn koppie staat er echt niet naar. Ik ben teveel met andere dingen bezig, zit er eerlijk gezegd op dit moment een beetje doorheen, mijn emmertje zit vol en af en toe loopt ie over. En dan lukt het me dus niet om aan verstandig eten te denken.
Ik maak me erge zorgen om Grommeltje, nu moet ie alsnog lang wachten tot ie onderzocht kan worden, en dan maar hopen dat ze hem kunnen helpen.
Aanstaande vrijdag mag bij hubby het gips eraf, en dan maar hopen dat alles goed is, dat ie alles weer kan en mag, hopelijk geen therapie hoeft, en ga zo maar door.
Ik slaap redelijk goed, tot ik uit bed moet; als ik dan weer terugga, duurt het vreselijk lang voor ik weer slaap, en als ik eindelijk in slaap val, dan beginnen de dromen, hevig, en niet altijd even leuk. Ik ben daardoor ook erg moe, en ook dat helpt niet echt.
En las but not least spelen op dit moment de (maandelijkse) hormonen ook een beetje mee..eehh tegen...

Ik heb afgelopen zaterdag een shoarmaschotel gemaakt. Hieronder zal ik het recept geven. Het is, vrees ik, niet zo geschikt voor diegenen, die wel op de lijn letten.....

Shoarma-groentenschotel
hoofdgerecht voor 4 personen
600 gr shoarmavlees (ik gebruik het verpakte shoarmavlees van de deka, hierin zit paprika en kruiden), olie, 400 gr sperziebonen (diepvries), 600 gr rosti (diepvries, aviko), 150 gr geraspte belegen kaas, 1 bakje knoflooksaus
Bak het vlees al omscheppend in de hete olie bruin. Vet intussen een ovenschaal in. Schep het vlees in de schaal en verdeel de sperziebonen erover. Schep de rosti en de kaas door elkaar en verdeel het over de boontjes. Bak de schotel in een voorverwarmde oven (220 graden) in ongeveer 45 minuten af. Serveer met de knoflooksaus.

Dit recept vond ik in een Vriendin, als 10-minutenmaaltje.
En hier vinden ze het allemaal verschrikkelijk lekkerrrrrrrrrrrrrr.

Egmond a/Zee

geweldig, strand en zee......(helaas geen zon.....dan was het helemaal top geweest.....)

dit is het strand van Egmond a/Zee (12 september 2007)

jarige hubby

Zaterdag was mijn hubby jarig. Hij wilde het eigenlijk niet vieren, maar misschien nu toch een heel klein beetje..... Mijn dinnetje haar man is ook die dag jarig, dus zij komen in ieder geval niet. Mijn ouders komen 's middags en 's avonds, ze blijven dus ook gezellig eten. En vrienden komen 's avonds even langs.
We hebben 's ochtends eerst samen koffie gedronken, en dan eerst even het toilet schoonmaken, en de laatste kleine dingetjes doen. Dan (jarige) Job helpen met wassen en aankleden, zelf douchen, en razendsnel de supermarkt in voor wat vergeten boodschapjes. Even tussen de middag een broodje, en dan komen 's middags mijn ouders. We drinken lekker koffie met een heerlijk grote punt gebak.
Ik heb nog vrienden gevraagd in een mailtje of ze langskomen, wanneer ze zin en tijd hebben. Helaas zijn ze niet komen opdagen.
Ook mijn oom en tante had ik gevraagd, maar die bellen af, het lukt echt niet om nog een gaatje tussen alle andere afspraken in te vinden om langs te komen.
Ik had bedacht om voor de zekerheid een shoarmaschotel en ook spaghetti te maken, zodat ik genoeg te eten had, maar voor ons vieren is de shoarmaschotel wel genoeg. We smullen de schaal leeg, toetje erachteraan, heerlijk.
's Avonds komen vrienden op visite. We kletsen gezellig, en de avond is zo om. Tegen de tijd dat we gaan slapen is het al half 2, en dat is wel superlaat voor mij. Ik heb de laatste tijd niet zo best geslapen, dus ik ben erg moe.

KNO

Vanochtend heb ik de dierenarts gebeld over Grommel. Helaas krijg ik te horen, dat ik met Grommel naar de KNO-arts moet in Utrecht. Ze gaan een afspraak voor me maken, en ik hoor vandaag wanneer ik er terecht kan.

En vanmiddag werd ik dus teruggebeld. Ik kan pas terecht op 4 oktober, en dan moet ik er al om 8.15 uur zijn. Ik baal hier wel van, dat is nog erg lang wachten.

Gelukkig kan ik morgen bij mijn dierenarts een of andere langdurig werkende injectie halen, om het voor Grommel wat dragelijker te maken.

Aan zee

Vorige week maandag heb ik gemaild en gebeld, en vooral gewacht. Op bericht of ik nu wel of niet nog bustochtjes kan doen. Gelukkig krijg ik dan toch het lang verwachte bericht via mijn coordinator (helaas niet van de stichting, daar krijg ik gewoon geen antwoordtelefoontje van). Ik mag dan toch mee, alle al besproken tochtjes mogen nog doorgaan.
Dus die woensdag kan ik dan toch mee, het verzorgingshuis is erg blij met dit bericht, want anders had het tochtje echt afgezegd moeten worden, er is niemand anders die mee zou kunnen.
Woensdagochtend ga ik mooi op tijd naar mijn fiets, wil mijn band nog even oppompen, zodat ik ook naar huis terug kan fietsen. Maar dan: mijn band loopt zowat weer leeg, in de tijd dat ik het dopje op het ventiel dicht draai. Sjips. Tot 3 keer toe probeer ik de band heel erg hard op te pompen, razend snel het dopje erop, en dan de straat in fietsen. Maar tot 3 keer toe lukt dit dus echt niet. Ik fiets al bijna meteen zowat op de velg. Grrrrr. Dus maar bellen, gelukkig is mijn coordinator aanwezig en ik vraag of het goed is, dat het busje mij op komt halen, langs de grote weg, bij de bushalte. Als ik nog met de stadsbus moet gaan, kom ik echt veel te laat aan op zuid. Ze doet een beetje narrig, alsof ik het expres doe om haar te pesten ofzo, maar ze zal het aan de chauffeur Ben doorgeven. Ik ga al snel naar de bushalte, voor het geval alles snel gaat, en de bus er al snel aankomt. Na een half uurtje wachten komt de bus aan, Ben vond het helemaal geen probleem. En deze straat ligt op de route, dus het kost nu bijna geen extra tijd.
De mensen die vorige keer ook meewaren zijn een beetje verbaasd om me te zien, ik had eigenlijk al gezegd, dat het vorige keer waarschijnlijk de laatste keer voor mij was.
We gaan meteen rijden, zodra ik in de bus ben. Eerst naar Egmond a/Zee. Het eerste stuk is snelweg, maar het laatste stuk is al een leuke route om te rijden. We parkeren de bus aan de boulevard, en we drinken buiten op een grote houten bank lekker de meegebrachte koffie en thee (met koekje natuurlijk). De zee is als altijd weer prachtig om te zien. Ik maak een paar foto's, ik zal er nog 1 plaatsen, maar ze staan nu nog op de camera.
Als we binnendoor naar Bergen a/Zee willen rijden, blijkt dat die weg is afgesloten. Dat is erg jammer, want dat was nou eigenlijk de reden van dit tochtje, het is een prachtige route om te rijden. Nu gaan we over Alkmaar naar Bergen a/Zee. Dat is ook nog steeds leuk om te rijden, en in Bergen rijden we door het dorp, we rijden nog een stuk op een hele mooie laan, en dan gaan we lekker lunchen. Een pannenkoekenhuis. De mensen zijn razend enthousiast, want het blijkt dat een aantal de dag ervoor al gesproken hadden over dat ze hoopten dat het pannenkoeken zouden worden, want daar hadden ze nu echt een keer weer trek in. Na de heerlijke lunch, lekker buiten op het terras, gaan we weer terug. Helaas het grootste deel over de snelweg. Maar Ben heeft nog een kleine verrassing, we rijden nog even een stukje door Alkmaar. Daarna snel weer terug. Iedereen is het met elkaar eens, het is een echte vacantiedag geworden, helemaal top.
Ik ga met de stadsbus terug. En dan blijkt dat het maar goed was, dat ik die ochtend niet met de stadsbus was gegaan. De aansluiting die ik nodig heb, rijdt daar gedurende de komende anderhalf jaar niet, ivm werkzaamheden elders en daardoor alternatieve routes. Ik had dus echt pas superlaat in zuid aangekomen.

dierenartsassistente???

Ik ben dinsdag naar de dierenarts geweest en heb daar injecties opgehaald. De arts heeft me uitgelegd hoe ik het moet doen, ik heb 4 gevulde injectiespuiten meegekregen.
Ik heb Grommel vrij vroeg in de middag de 1e injectie gegeven. Hubby hield poes aan de ene kant vast, ik aan de andere kant. Huid oppakken, naald erin, allemaal geen probleem. Maar dan....zodra ik begin om de spuit leeg te drukken, denkt Grommel, ja doeiiiiii, die trekt meteen weg. Gelukkig hadden hubby en ik hem toch redelijk goed vast, en is het goed gelukt. Eerlijk gezegd wel een beetje brrrrrr hoor, misschien toch niet handig om een carrieremove te maken richting dierenartsassistente LOL. Het is natuurlijk ook je eigen poezenkind dat kermt, dat helpt ook niet echt.
Woensdag hebben we Grommel nog beter vast, de perfecte prik, maar donderdag komt Dinky erbij, en gaat het een beetje fout. Niet de hele dosis verdwijnt in Grommel, de naald schiet uit zijn vacht (en staat scheef) terwijl ik aan het spuiten ben.
We hebben allebei het idee, dat de prikken niet echt meer helpen dan pilletjes. Baaaalen.
Vanochtend wilde ik de dierenarts bellen, maar die is de hele dag gesloten vanwege een congres, sjips. We geven dan maar de laatste injectie, en dan moeten we het weekend maar pilletjes geven, die heb ik gelukkig nog wel genoeg. Hopen dat ie het weekend een beetje goed doorkomt, en dan meteen zo vroeg mogelijk maandag bellen. Want Grommeltje zou goed moeten opknappen, en dan doet ie dus absoluut niet. Het is steeds tijdelijke verlichting.

dinnetje, hubby en Grommeltje

Ik heb een hele tijd niet geschreven, zie ik. Langer dan ik zelf had gedacht. Er is een hoop gebeurd, en ik zit absoluut niet lekker in me velletje, vandaar. En ik zal proberen om nu het een en ander bij te beppen....
Woensdag had ik hier hoog bezoek: mijn dinnetje kwam een dagje te gast. We hebben zoals altijd een giga gezellige dag gehad. 's Middags lekker op de hobbykamer gezeten, borduurpatronen prikken, borduren en even spelen met de Cricut. Ik heb het apparaat al heel lang te leen, en er nog niets mee gedaan...... We hebben giraffes uitgestanst, die wil ik gebruiken, heel verrassend, op een lootje met de giraffes van Artis...... Zoals altijd gaat de tijd ook weer veel te snel, helaas moet ze alweer vroeg op weg naar huis (ivm erg lange reistijd).
Grommeltje wordt intussen wat slechter, hij gaat steeds meer snurkend adem halen, bah, ik maak me stiekem wat ongerust. 's Avonds gaat het steeds slechter met hem, en ik besluit om de volgende ochtend meteen zonder afspraak naar de dierenarts te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik sta al voor negenen daar voor de deur. De arts hoort me aan, hoort de kat, en neemt hem meteen over. Grommel mag blijven, en hij gaat er iets later naar kijken, want hij was nu bezig met een andere kat. Ik mag rond twaalven bellen, hoe het met hem gaat.
Ik bel iets voor twaalven, Grommel heeft een injectie gehad, en het gaat alweer beter met hem, hij is rustiger en ademt al weer beter. Ik kan hem ophalen tussen vier en half vijf. Met een gerust hart stap ik in de auto, voor een rijles. Dat gaat gelukkig voor mijn gevoel aardig goed.
Ik zorg dat ik ff na vier bij de kliniek sta. Grommel krijgt nog een injectie. Hij ademt behoorlijk beter dan die ochtend, en van de arts mag ie mee naar huis, liever in de eigen omgeving, als het ook maar even kan. Ik moet wel de volgende dag terugkomen met hem, dan krijgt ie nog een injectie. Ik draag Grommel weer in het rugzakje, en ik denk dat ie de hele dag zijn plas heeft opgehouden, want al snel plast ie dus in de (stoffen!!!) rugzak. Thuisgekomen maak ik hem schoon, en al mijn kleren kunnen meteen in de was, joechee.
We weten bijna niet wat er gebeurt, Grommel lijkt per minuut wel op te knappen. Die vrijdagochtend hebben we onze eigen Grommel weer terug, hij ademt goed, wil weer geaaid worden en op schoot. Als ik terugkom met Grommel van de dierenarts, denkt ie heel even, het heeft me allemaal te lang geduurd, dat gesjouw heen en weer, hij weet zich los te wurmen, en wil zelfs over de schutting. Gelukkig was ik net op tijd. Grommel is die avond nog uit zijn humeur. Zaterdag is ie al weer beter in zijn hummetje, maar sjips, zijn ademen wordt weer slechter.
Gedurende het weekend, knapt ie niet op, in tegendeel. Hij heeft pilletjes, maar we merken eigenlijk niet eens verbetering als ie ze heeft ingenomen.
Ik weet intussen niet meer wat ik met mezelf aan moet. Normaal gesproken ben ik blij dat hubby weer een dagje naar zijn werk gaat, na de vacantie. In die 3 weken doen we dan voornamelijk leuke dingen, gaan we ook dagjes weg, enzo. Nu zit hubby al 4 weken thuis, en hij kan dus niets. Af en toe komen de boeken en de films hem de neusgaten uit. Hij durft ook niet goed naar buiten, bang dat ie weer valt. Hij moet bij zoveel geholpen worden, daar worden we dan allebei ook niet vrolijker van. En ik kan er zo slecht tegen, als ik hem de hele dag om me heen heb.........oh dat belooft nog wat voor de toekomst.......aaarrrrrggggghhh. Normaal gesproken zit ik niet veel stil. Ik ben veel op hobbykamer, en natuurlijk het huishouden, de katten, boodschappen, enzo. Nu ga ik toch veel beneden bij hubby zitten, vind het ook sneu om hem alleen te laten zitten. maar daardoor doe ik dus een heleboel niet of nauwelijks, wat ik normaalgesproken wel doe (zoals blog bijhouden bijvoorbeeld...lol).
En nu komt de bezorgdheid voor hem erbij, en natuurlijk voor de poes. Gelukkig had dinnetje afgelopen woensdag een hele stapel films mee te leen.
Zaterdagmiddag ben ik naar het winkelcentrum gegaan, ik moest nog iets kopen voor een cadeautje, en dat wil ik maar liever op tijd in huis hebben. En ik wilde nog even kijken naar handige mapjes voor mijn clear stamps, ik had een tip gelezen op het scrapforum. Tot mijn vreugde stond er een hobbykraam, en ik heb een paar leuke scrapvellen gekocht. Ik heb even wat tijd voor mezelf genomen, en het hele winkelcentrum doorgelopen.
Vanochtend heb ik redelijk vroeg 2 pilletjes aan Grommel gegeven, en nu kon ik wel merken, dat ie daar van opknapte. Dus ik wacht even tot vanmiddag, als het verslechtert ga ik de dierenarts bellen, miss mag ie dan nog een dosis en anders hoor ik het wel, miss toch injecties (die ik dan zelf moet geven....).

Even een aanvulling aan het eind van de middag: Grommel mag straks nog 1 extra tabletje en vrouwtje mag morgen naar de dierenarts. Dan krijg ik injecties mee, en instructies hoe ik die aan hem geven kan. En dan gaan we kijken of ie dan toch beter op de injecties reageert, dan op de pillen. Dus nu maar hopen dat het vrouwtje lukt om goed injecties te geven........
Ik had gigaleuke post vanmiddag: mijn dinnetje had als opkikkertje een borduurboekje opgestuurd, met allemaal leuke kerstpatroontjes erin. En dat was wel een superleuke verrassing!!!!

Het ging niet zo lekker met Grommeltje

Vrijdagochtend: ik geef Grommeltje zijn neusdruppels. Hij is bang voor me, zodra ik er aan kom, kruipt ie helemaal weg, die rotdruppels ook. Als Grommel achter de bank ligt, horen we hem ademen. Hij haalt moeizaam adem, alsof de hele boel verstopt zit. Het snot is wel grotendeels weg, maar zijn ademhaling is er niet op vooruit gegaan. Ik probeer me niet te ongerust te maken, en hou me stil. Maar opgelucht hoor ik hubby even later zeggen: Ing, ik zou toch maar ff de dierenarts bellen hoor, het gaat steeds slechter met ademen. Dus ik heb meteen gebeld, en na overleg met de arts zegt de assistente, dat ik kan komen om wat pilletjes te halen. Die zorgen voor verdunning van het neusslijmvies. Ik stap meteen op de fiets en zodra ik thuis ben, geef ik Grommel een pilletje. Gewikkeld in een stukje ham, gaat dat er met graagte in.
Zaterdagochtend: het lijkt echt al verbeterd te zijn nu. Hij lijkt echt al veel makkelijker te ademen. Hij kwam zelf naar me toe en heeft al weer bij me gelegen, en hij kruipt niet meer weg voor me. Hopelijk gaat het nu alleen maar steeds beter met Grommeltje.