spoedoperaties aan beide ogen

Ik heb al een keer genoemd dat ik met spoed geopereerd ben aan mijn ogen, maar dat het verhaal misschien nog wel een keertje zou volgen. Nou, nu dus maar;-)

 

Ik heb eerst 2 spoedoperaties gehad voor een netvliesloslating aan beide ogen.

Dat speelt van oktober tot en met december 2012. In februari 2013 heb ik dit hele verhaal gescrapt op 3 dubbele layouts. De journaling staat boven de betreffende foto.

  

 

 

 

Ik ben behoorlijk bijziend en draag al ruim 20 jaar lenzen. Natuurlijk heb ik een reservebril. 
Ik heb deze zomer de moed gevonden om mijn ogen te laten opmeten bij mijn eigen opticien (die geen zaak meer heeft in Haarlem) voor nieuwe lenzen, maar ik moest nog steeds laten meten voor een nieuwe bril. Mijn bril blijkt al 12 jaar oud te zijn en ik zie er niet alles meer mee. 
Toen ik mijn nieuwe lenzen kreeg, bleek dat ik daarmee niet meer goed kon lezen, dus inmiddels liggen overal in huis leesbrilletjes... 

Ferry heeft een bril laten aanmeten bij Specsavers, de eerste de beste opticien waar hij met de rolstoel naar binnen kon. Hij is daar prettig en goed geholpen.

En daardoor komt af en toe bij mij de gedachte op om ook maar bij Specsavers een bril te bestellen.

Als ik op woensdag de bril van Ferry ophaal, heb ik weer het gevoel dat ik toch maar een nieuwe bril moet en eigenlijk snel ook.

 

11 oktober 2012

Die donderdagochtend is het gevoel dat ik naar de opticien moet gaan heel sterk. Ik was toch van plan om nog even de stad in te gaan om een boodschapje te doen (woensdag gezien en nachtje over geslapen) en dan kom ik toch langs Specsavers.

Ferry heeft eigenlijk een ander plan, maar mijn gevoel is te sterk: ik “moet”  vandaag.

Ik bel Specsavers op en kan meteen een afspraak voor die middag maken. Dus die donderdagmiddag ga ik naar de stad voor een nieuwe bril.

Mijn ogen worden gemeten. Er wordt mij verteld dat ze daar een netvliesfoto nemen, die dan beoordeeld wordt door een oogarts, of ik dat wil. Ik zeg ja hoor, das goed. Ik heb een mooi montuur uitgezocht en de glazen doorgesproken en over 2 weken kan ik mijn nieuwe bril ophalen. 

 

15 oktober 2012

Dan krijg ik die maandagochtend een telefoontje. Het blijkt een oogarts te zijn, die de netvliesfoto van Specsavers beoordeeld heeft. En tot mijn grote schrik vertelt hij dat er een netvliesloslating zou kunnen zijn, en dat ik met spoed naar het ziekenhuis moet om dat na te laten kijken. Eerst ziekenhuis en dan pas verwijzingen gaan regelen... echt spoed dus... 

Als het niet zou lukken, moet ik in de auto naar hem toe komen (in het midden van het land), want er moet echt vandaag naar gekeken worden.

Ik bel het ziekenhuis voor een afspraak diezelfde middag met de oogarts. Daarna regel ik een verwijzing met een vervangende huisarts, hij zet de verwijzing op de fax naar de oogarts.

Maandagmiddag fiets ik naar het ziekenhuis. De oogarts, dr. Koppius, onderzoekt beide ogen en kan niet 100% uitsluitsel geven. Hij wil me naar Het Oogziekenhuis Rotterdam (het beste oogziekenhuis) hebben voor een grondig onderzoek. Als ik thuis kom, gaat de telefoon en ik krijg te horen dat ik nog diezelfde middag of de volgende dag naar de spoedhulp van Het Oogziekenhuis moet.

 

16 oktober 2012

Dinsdagochtend pak ik de bus,

trein, metro en de benenwagen naar Het Oogziekenhuis in Rotterdam.

Ik moet best lang wachten: de wachtkamer zit echt best vol.

Dan word ik onderzocht: het is een netvliesloslating in mijn rechteroog en het zit er al even, ook al heb ik helemaal geen klachten gehad. Maar er moet wel heel snel geopereerd worden. 
De arts belt voor opname die avond, maar dat kan niet, ik moet naar huis voor Ferry, ik moet dingen regelen…

Ik moet dus die woensdag geopereerd worden, dus ik moet naar de verpleegafdeling om van alles te regelen, gesprek met intake, met de (Belgische) anesthesist, etc.

Ik ga naar huis, maar door het druppelen en doordat ik nu mijn bril draag zie ik slecht. Ik kan de borden in het metrostation niet lezen. Ik vraag aan een jongen of hij mij wil helpen en gelukkig wijst hij me de goede weg.

Als ik laat thuis kom, vertel ik Ferry het slechte nieuws. Ik bel Linn, die spontaan aanbiedt om mij woensdagavond uit het ziekenhuis op te halen en thuis te brengen. Ik leen bij de buuf een badjas.

Ik slaap slecht die nacht….

17 oktober 2012

Woensdagochtend ga ik, na een erg vroeg en schraal ontbijtje, weer met de bus, trein, metro

 

 

en de benenwagen naar Het Oogziekenhuis Rotterdam. En na de intake (waarbij meteen gedruppeld wordt) begint het lange wachten. Van ca 12.45 tot ca 15.30 uur. Er is een tv zonder geluid (met ondertiteling) en een paar bladen. Ik heb door het druppelen maar 1 lens in en zie dus erg slecht… En dan word ik opgehaald, ik mag me omkleden in een operatiejurkje en de badjas. Als ik bij het bed aankom, na zo’n 6 meter,  mag de badjas uit en mag ik in bed. Het bed gaat naar de operatieafdeling, en dan moet ik opnieuw even wachten. Infuus en nog een onderzoek door oogarts dr. Van Overdam (koud hoor, als je dan weer uit bed moet, met blote pootjes en bijna niets aan).

Als ik wakker wordt, ben ik ongeveer 2 minuten erg dizzy, maar dan ben ik ineens erg wakker. Ik wil eruit, ik wil naar huis, maar ik moet nog een uur in bed liggen, op mijn linkerzij op een redelijk dun kussen. Ik ben klaarwakker en ik lig maar te liggen. Dan hoor ik ineens de stem van Hans… eehh ze hebben me laten liggen (2,5 uur ofzo ipv 1 uur), ze dachten dat ik sliep grrrrr. Ik moet naar het toilet en me aankleden. En dan moet ik iets drinken en eten, want de verpleegster heeft nu geen tijd voor het praatje, omdat ze ook aan het eten is… Enfin, na een voorlichtingspraatje over wat je wel en niet mag mogen we dan eindelijk naar huis. Eerst een uurtje in de auto en dan nog een uurtje zitten thuis, maar dan wil ik naar bed, ik ben moe en de volgende dag moeten we weer naar Rotterdam voor de eerste controle en een voorlichting.

Ik slaap in dezelfde dwanghouding als na de operatie: op mijn linkerzijde op een dun kussen (met mijn neus horizontaal). Het is erg wennen, ik ben een buikslaper…

18 oktober 2012

Donderdagochtend moeten we er op tijd uit, want we moeten op tijd in Rotterdam zijn voor het voorlichtingspraatje. Ferry en ik gaan gelukkig samen met de auto, Ferry blijft in de auto wachten.

We zijn op tijd en ik ga naar de bijeenkomst. Er wordt van alles uitgelegd: over de (verschillende) operaties, de dwanghouding, de gas/oliebellen, tillen, bukken, etc. Op een gegeven moment zak ik bijna weg, ik word erg naar, en moet me focussen om niet flauw te vallen. Gelukkig trekt het weg, ik heb alleen precies de uitleg over “mijn” operatie gemist. Alles wordt heel duidelijk verteld en we mogen van alles vragen. Na ongeveer een uur gaan we naar de gang, waar we moeten wachten tot we opgeroepen worden voor de controle door de oogartsen. Deze zijn er na elkaar, niet tegelijk, en helaas ben ik als laatste aan de beurt. Gelukkig ziet het er goed uit, alles zit goed vast. In mijn linkeroog zit wel een dunne plek in het netvlies, daar moet ik ook aan geholpen worden dmv laseren.

Dan snel naar Ferry en naar huis.

Er breekt een week aan die in het teken staat van: gasbellen in je oog (waar je niet doorheen kunt kijken), zeer slecht zicht (mijn geopereerde oog is ca min anderhalf/ min twee slechter geworden), niet bukken en niet tillen. Ik moet 6 maal per dag een uur liggen in de voorkeurshouding (zeg maar gerust dwanghouding). Dit betekent een uur op en uur af: je kunt meteen helemaal niets meer, een uur op is veel te kort en de uren af duren zo lang…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik mag niet tillen, dus boodschappen doen moet snel (binnen een uur weer thuis zijn), en ik tel het gewicht bij elkaar tot max ca 6 kg. We eten kant-en-klaar. Elke avond komt Henk helpen met de traplift. Ik draag meestal een lens in het linkeroog, en moet dan een veiligheidsbril dragen en ’s nachts de oogkap. Ik word er erg moe van, het lijkt of je van alles kunt, maar zodra je dan iets doet, ben je bekaf. Gelukkig heb ik luisterboeken, dat is prettig tijdens de uurtjes liggen op bed of bank, eventueel kun je dan ook lekker de ogen dichtdoen.

25 oktober 2012

De achtste dag na de operatie lijkt het of ik nog maar een kleine gasbel in zicht heb…nee, het is echt zo. Het kijkt ook meteen beter. En de volgende dag zijn alle gasbellen weg, nu zie ik duidelijk ietsje beter.

In de loop van de volgende twee weken gaat het steeds iets beter. Ook de vermoeidheid wordt minder, alleen blijf ik slecht zicht houden.

6 november 2012

Op dinsdag 6 november, 3 weken na de operatie, moet ik naar Rotterdam voor de tweede controle. Weer gaan we samen met de auto, Ferry vindt een parkeerplekje redelijk dichtbij en blijft daar op me wachten.

Als ik Het Ooghuis binnenkom, zie ik een heel grote wachtkamer die afgeladen zit. Er zitten 2 mannen die mopperen dat het al zo lang duurt. Gelukkig ben ik zelf maar 10-15 minuten later dan mijn afspraak aan de beurt. Met mijn rechteroog gaat alles prima. Ik mag er zelfs donderdag alweer een lens in proberen. Dan besluit de oogarts naar mijn linkeroog te kijken, eerst druppelen en een kwartiertje wachten. De oogarts ziet dat er al een gaatje in het netvlies zit en dat er gelaserd moet worden. Hij wil proberen of het meteen kan en gelukkig kan een collega het doen. Ik ga naar Het Oogziekenhuis en de collega oogarts begint met laseren. Op een gegeven moment word ik erg naar en flauw. Het ongelooflijk felle licht is verschrikkelijk, ik word er gek van. De oogarts stopt met laseren en ik moet even gaan liggen en krijg een beetje water. Dan komt dr. Van Overdam er ook bij en de beide artsen overleggen met elkaar. Ik ben voor ca 1/3 gelaserd (pfff 1/3 pas?), maar de plek is te groot en er zit veel vocht onder. Ze besluiten te stoppen met laseren: ik moet geopereerd worden, en wel de volgende dag! Weer wil ik voor de nacht naar huis. Dus even later sta ik bij de verpleegafdeling om de operatie in te plannen. En dan snel naar Ferry. Ik zie geen hout, beide ogen zijn gedruppeld en ik heb last van het laseren.

Als we thuis zijn is het achtereenvolgens: een badjas lenen bij de buuf, ouders bellen en gelukkig besluiten zij om nog diezelfde avond naar het westen te komen, zodat we de volgende ochtend op tijd naar Rotterdam kunnen. Ze blijven de hele dag bij me in het ziekenhuis. Dan Henk bellen of hij nog een weekje wil helpen met de traplift. En ik bel Linn met het slechte nieuws.

7 november 2012

De volgende ochtend zitten we aan de koffie als er gebeld wordt: het oogziekenhuis. De operateur wil dat ik meteen naar Rotterdam kom, ik moet er echt veel vroeger zijn dan afgesproken. Ik zeg dat ik toch ook moet wachten op mijn ouders, en dat het raar is dat ik er zo megavroeg moet zijn; vorige keer heb ik ook lang moeten wachten tot de operatie, zonder enige noodzaak. De verpleegster is het met me eens, en zegt me dat ik me niet al teveel moet haasten. Ik bel mijn ouders dat ze rustig aan mijn kant op moeten komen.

We zijn al zo rond kwart over 11 in het ziekenhuis. Ik krijg een polsband om, die meet hoelang ik moet wachten…(!) We gaan in het dagverblijf zitten, beetje praten, lezen, en vooral wachten…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik word om ca half 1 opgehaald om gezien te worden door de operateur dr. Faridpooya. Na ook daar weer even gewacht te hebben, onderzoekt de oogarts mijn oog. Hij schijnt met superfel licht in mijn oog.

Terug in de wachtkamer krijg ik last van mijn oog. Het traant en doet zeer. Na ruim een uur heb ik nog steeds megalast van mijn oog, en ik vraag een verpleegster of ik iets tegen de pijn mag hebben.

Na een kwartier mag ik mee, ik mag alvast op bed liggen en krijg een pijnstiller. Mam gaat met me mee en blijft bij me. Ze stopt me lekker in, heerlijk… Dan word ik gehaald voor de operatie. Ook daar weer wachten, maar eindelijk is het dan zover.

Als ik wakker word, komen mijn ouders bij mijn bed, ik moet weer een uur blijven liggen in de dwanghouding, dit keer op mijn rechterzijde zonder kussen. Dan aankleden. Ik hoef gelukkig niet weer het praatje af te wachten, we mogen zelfs ietsje eerder naar huis.

Helaas moeten mijn ouders de auto zelf ophalen, en er wordt niet goed uitgelegd waar hij staat. Ik wacht intussen in het ziekenhuis.

Ik voel me veel vervelender dan de vorige keer. Ik heb pijn aan mijn oog, het is ook erg dik en ik voel me niks lekker.

 

8 november 2012

De volgende ochtend mag de oogkap en het verband eraf. Mijn oog is dik, en ik heb pijn.

Weer moet ik voor controle naar het ziekenhuis, maar gelukkig mag ik ook nu het praatje overslaan. Mijn ouders gaan weer mee en we wachten in de gang. Dan komt dr. Van Overdam langs, en die roept me bij hem. Hij controleert mijn oog. Alles is goed. We zijn nu megavroeg klaar omdat we niet op de andere oogarts hoeven te wachten. Ik vraag aan dr. Van Overdam of de volgende controle misschien samen kan voor beide ogen. We lopen meteen naar de balie om dat te regelen.

En dan kunnen we naar huis, heerlijk snel, we zijn lekker op tijd thuis. Ik moet meteen een uur in de dwanghouding liggen. En mijn ouders gaan terug naar Drenthe.

 

En dan volgt weer een week van dwanghouding, gasbellen(gelukkig iets kleiner dan bij de 1^e operatie), slecht zicht (ik heb nu 2 slechte ogen), druppelen (dit keer is het druppelen pijnlijk), veel hoofdpijn, luisterboeken, etc. Tot mijn grote vreugde verdwijnen de gasbellen een dag eerder dan de vorige keer, das fijn.

De volgende weken heb ik slecht zicht, ik kan geen lens dragen, moet het doen met mijn bril. Ik hang met mijn gezicht in de pc, in de tv, en in alles wat ik doe. Ik moet er heel dicht opzitten om iets te zien. Het enige dat op een gegeven moment lekker gaat is lezen.

24 november 2012

Zaterdag 24 november schrik ik me rot: ineens zie ik in mijn linkeroog een zwarte vlek heen en weer schieten. De angst slaat me om het hart. Ik besluit het even aan te kijken, omdat ik er iets minder last van krijg en ik aanstaande dinsdag voor controle moet.

27 november 2012

Dinsdag 27 november komen mijn ouders weer om mee te gaan voor de controle in Rotterdam. We zijn weer vroeg aanwezig (ca half 1) en moeten naar het Ooghuis. De hele wachtruimte is leeg. Langzaam druppelen er meer mensen binnen. Ik word opgehaald om ca 13.15 uur voor een oogmeting en dan worden meteen mijn ogen gedruppeld. Even na half 2 mag ik naar de oogarts en gelukkig gaat alles helemaal goed. Er moet weer een afspraak gemaakt voor controle beide ogen, over 4 weken. Het is intussen behoorlijk druk geworden en het kost een half uur om een afspraak te kunnen maken. Ook op de auto moeten we wachten, maar dan kunnen we gelukkig weer snel naar huis. Ik had met Ferry afgesproken dat als het goed nieuws was dat we chinees zouden eten. Als ik buiten loop met mam om het eten te halen, realiseer ik me ineens dat de chinees dicht is op dinsdag. We besluiten dan naar Fonshof te gaan en te kijken of we de satéschotel die we vroeger daar aten, ook mee kunnen nemen, en dan kan. We zitten heerlijk te smullen.

De weken gaan voorbij en het gaat steeds beter. Ik ben intussen lenzen gaan dragen, heel voorzichtig. Dan kan ik net iets verder van alles af zitten en het toch een beetje zien. In het begin had ik er last van, beetje scherp, beetje droog, etc. Naarmate de tijd vordert gaat dat wel steeds beter.

27 december 2012

Op donderdag 27 december moet ik weer voor controle voor beide ogen naar Rotterdam.

Fer en ik gaan samen met de auto, Fer wacht weer in de auto. We zijn goed op tijd, en ik ga naar de balie waar ik moet zijn voor een foto. Daar is niemand aanwezig. Ik doe mijn lenzen uit en bril op en dan zegt iemand dat ik rustig kan gaan zitten wachten tot 13.00 uur, want iedereen is aan het eten. Iets na enen mogen we bij de balie komen (ja, ik weet niet wie er eerst was…) en als ik ingeschreven ben, moet ik eerst naar de 1^e etage voor een oogmeting. Dat wist ik niet, en ik denk ook dat ik dat allemaal niet ga redden in het halve uurtje voor de afspraak met de oogarts. Ik zie de borden in het ziekenhuis heel slecht, maar het lukt me om bij de juiste balie aan te komen. Ik moet een nummertje trekken, nr. 88…Hé, ik ben de enige en op het bord staat nr. 84... Na een paar minuten komt iemand me halen (die meteen het bord verzet naar nr. 88). Mijn ogen worden gemeten door nogal een haaibaai, bah, das niet zo fijn. De haaibaai druppelt mijn ogen en dan mag ik weer terug naar de BG voor de foto’s. Daar moet ik weer even wachten. Er worden van beide ogen foto’s genomen, en dan moet ik weer terug naar de 1^e etage, voor de controle door de oogarts. Natuurlijk moet ik ook daar weer wachten (ik kwam een kwartier te laat aan en ook moeten de oogdruppels een bepaalde tijd inwerken). Dr. Van Overdam bekijkt beide ogen en gelukkig zijn de netvliezen in orde, alles zit mooi vast en ziet er goed uit. Maaaaaaarrrrrrrr……. Ik heb staar in beide ogen, rechts het ergst, en ik moet aan beide ogen geopereerd worden voor staar…. Ik maak bij de balie een afspraak voor een onderzoek bij dr. Zijlmans, voor de staaroperaties.

Dan snel naar Ferry en snel naar huis. Ik ben er weer helemaal klaar mee, bah, ik dacht dat ik nu echt klaar was in Rotterdam…

 

Vanaf januari 2013 moest ik dus weer naar het Oogziekenhuis Rotterdam, dit keer voor staaroperaties aan beide ogen.

Misschien volgt hier ook nog een scrap van, misschien ook niet......