medicijndrama

Ik heb maandagmiddag bij mijn eigen dierenarts de medicijnen opgehaald. In drankvorm, omdat het laatste medicijn ook in drankvorm er nog aardig in ging, en pilletjes en neusdruppels alleen maar steeds meer drama werden.
Maandagavond het eerste medicijn: het gaat er nog vrij aardig in, Grommel accepteert het, wel met het nodige protest, maar het lukt. Mijn hemel wat is 2 ml veel in vergelijk met 0,3 ml van het laatste medicijn, dat valt wel tegen, die hoeveelheid.
Het tweede medicijn: dat gaat dus helemaal niet. Grommel gaat meteen speekselen, en aan alle kanten komt er van alles weer uit. Alles zit onder het slijm, hij ademt zo zwaar, dat je er naar van wordt, echt drama. Ik huilen en de kat helemaal over zijn zeik, arm Grommeltje.
Ik ontdek de volgende dag dat Grommel geplast heeft na het medicijngeven, hij is kennelijk op een stoel in de hobbykamer gaan liggen. Daar ligt een kussen op, met daarover een oude handdoek, daar ligt ie graag op.
Ik knal handdoek, sloop en het hele kussen maar meteen in de was. Later blijkt dat het te lang geleden is geweest, de geur gaat er niet meer uit, en ik mik alsnog de hele handel in een vuilniszak.
Grommel lijkt dinsdag wel ietsje beter te ademen, iets rustiger. Niet meer zo snurkend naar adem happend.
Dinsdagavond is het weer medicijntijd. Ik ga met hem op schoot op bed liggen. Het eerste medicijn gaat er moeilijk in, het tweede wordt wederom een drama. En nu plast ie tijdens het medicijngeven. Ik hou Grommel nog even tegen me aan, iets rustiger worden, even niets met hem doen, alleen aaien en tegen hem praten. Dan wil Grommel op de grond, en terwijl ik het bed afhaal, duikt ie in een hoekje weg. Ik leg een oude theedoek onder hem, tegen al het kwijlen en snot enzo. Ik draai maar meteen een was, en duik zelf onder de douche, bah wat is dat vies. Gelukkig was ik snel en is het dekbed zelf niet nat geworden.
Grommel is de rest van de avond van slag.....en ik ook.......
We besluiten om vanaf de volgende dag het tweede medicijn maar even niet meer te geven. Het is niet zo belangrijk, en hij reageert er zo slecht op.
Woensdag overdag lijkt het weer net zo te zijn, hij is iets rustiger in het ademen, ligt rustig op bed. Af en toe hoor je hem wel snurken, maar steeds heel eventjes.
Ik ben wel erg van slag, beetje depri. We moeten wachten op het telefoontje uit Utrecht, en wachten is zoooo erg. Ook omdat je zo weinig kunt doen voor de kat tot je de uitslag hebt.
Woensdagavond komt Grommel beneden en eet zowaar steeds een klein beetje.
Ik geef een paar uur later het medicijn, ik zet hem eerst op de kattenbak, dan geef ik het beneden, op een handdoek op tafel. Het gaat, onder protest, maar het lukt. Grommel gaat daarna meteen naar boven, maar komt al binnen een half uur terug om te eten, yeah, goed teken, hij eet natuurlijk pietsiekleine beetjes, maar elk happie is er 1.