wachten en duimen

Grommel lijkt donderdag gedurende de dag iets beter te worden, haalt makkelijker adem, niet meer dat snurken. Ik geef hem 's avonds zijn medicijn, ik zittend op de grond, en Grommel op schoot. Heel rustig, heel kleine beetjes per keer, en hem veel tijd geven, om weer tot rust te komen. Het lukt. En Grommel gaat zowaar al snel weer iets eten.
Vrijdag geeft Grommel af en toe een zware blaf. Het lijkt of ie er erg van schrikt, en dan wegduikt. Hij ligt de halve dag in de hoek tussen de banken, en later bij het raam, dichtbij de kachel.
Ik mag hem wel aaien, en als ie later tevoorschijnt komt, wil ie zelfs op schoot. Later komt ie nog een keer bij me, en duikt ie ook zelf op schoot. Hij wil geaaid worden, en blijft lekker lang liggen. Ondertussen eet ie vrij aardig. Steeds loopt ie naar zijn bakkie, en eet ie een beetje, bij elkaar dus nog best veel. Weer gaat het medicijngeven erg goed.
We dachten dat we vrijdag uiterlijk de uitslag zouden krijgen, dus ik had zeker die ochtend een mega bal in de buik. Helaas hebben we niets gehoord, en moeten we dus wachten tot maandag.
Gelukkig gaat het redelijk met Grommel.
Het is een dubbel gevoel, ik heb een beetje zo'n gevoel van uitstel van executie.....omdat we er ernstig rekening mee houden, dat de uitslag zeer negatief is, en Grommel was zo slecht, dat we dachten, dat ie wel dezelfde dag zou moeten inslapen, omdat ie geen katwaardig leventje meer had.
Nu gaat het iets beter, en ik kan met hem knuffen, en we maken wat foto's. Eigenlijk een beetje alsof we op deze manier wat extra tijd hebben gekregen om goed afscheid te kunnen nemen.
En intussen duimen we wel door, want ik blijf toch ook aan dat kleine minikansje denken......ik hoop met heel mijn hart dat we ons Grommelpotje niet hoeven te missen.